Języki chińsko-tybetańskie

Języki chińsko-tybetańskie (sino-tybetańskie) – hipotetyczna rodzina językowa, do której należą języki używane na terenie Azji Wschodniej i Południowo-Wschodniej. Językami tymi posługuje się ponad miliard ludzi.

Uwaga: Ponieważ brakuje dowodów na pokrewieństwo (pochodzenie od wspólnego przodka) języków chińskich i tybetańskich, współczesne językoznawstwo coraz częściej odchodzi od hipotezy rodziny chińsko-tybetańskiej na rzecz wyróżniania ligi językowej obejmującej dwie rodziny – chińską (sinicką) i tybeto-birmańską, które wskutek długiego obcowania ze sobą nabrały szeregu wspólnych cech (tonalność, monosylabiczność morfemów itp.). Nawet termin „języki tybetańsko-birmańskie” w nowszych badaniach używany jest nie jako określenie rodziny językowej, lecz tylko jako collectivum dla sześciu grup językowych, co oznacza, że nowsze ustalenia kwestionują genetyczną jedność języków tybeto-birmańskich.

Klasyfikacja języków

1. Grupa sinicka

• archaiczny język chiński (guwen)
• klasyczny język chiński (wenyan)
• język średnio-chiński
• języki chińskie współczesne
  • północne języki chińskie (języki mandaryńskie)
    • pekiński
    • standardowy chiński – putonghua/guoyu
    • nankiński
  • południowe języki chińskie
    • grupa wu
    • grupa min
    • grupa yue
    • grupa gan
    • grupa hakka
    • grupa xiang

2. Grupa bodyjska (tybetańska)

• tybetański
  • klasyczny język tybetański
  • współczesny język tybetański
• języki himalajskie
  • balti
  • dzongkha

3. Grupa birmańska

• język si-sia
• język pai-lang
• język pyu (Birma)
• języki birmańskie
  • birmański
  • bodo
  • czin
  • garo
  • hani
  • kaczin
  • lisu
  • magar
  • manipuri
  • miri
  • mizo
  • murmi
  • newari
  • rai
  • tripuri
• język lolo
• język naga

4. Grupa baryjska

5. Grupa kareńska

Bibliografia

• Alfred F.A.F. Majewicz Alfred F.A.F., Języki świata i ich klasyfikowanie, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1989, ISBN 83-01-08163-5, OCLC 749247655  (pol.).