จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
จักรพรรดิโอจิง (ญี่ปุ่น : 応神天皇 ; โรมาจิ : Ōjin-tennō ) เป็นจักรพรรดิในตำนานองค์ที่ 15 ของญี่ปุ่นตามแบบแผนสืบราชสันตติวงศ์[ 3] [ 4]
ไม่สามารถกำหนดวันที่แน่นอนให้กับพระราชประวัติหรือรัชสมัยของจักรพรรดิโอจิงได้ แต่นักประวัติศาสตร์ถือว่าพระองค์ครองสิริราชสมบัติตั้งแต่ ค.ศ. 270 ถึง 310[ 5] ศาสนาชินโต และศาสนาพุทธในประเทศญี่ปุ่น จักรพรรดิโอจิงเป็นวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ของเทพเจ้าฮาจิมัง
จักรพรรดิโอจิงประสูติเมื่อวันที่ 14 เดือน 12 ปีชูไอที่ 9 ตรงกับวันที่ 5 มกราคม ค.ศ. 201 (พ.ศ. 744) เป็นพระราชโอรสองค์เดียวใน จักรพรรดิชูไอ จักรพรรดิองค์ที่ 14 ที่ประสูติแต่ จักรพรรดินีจิงงุ
เมื่อจักรพรรดิชูไอผู้เป็นพระราชบิดาเสด็จสวรรคตใน ค.ศ. 201 (พ.ศ. 744) จักรพรรดินีจิงงุผู้เป็นพระราชมารดาจึงขึ้นเป็นผู้สำเร็จราชการแผ่นดินเนื่องจากจักรพรรดิโอจิงยังไม่ประสูติ
จนกระทั่งจักรพรรดินีจิงงุสิ้นพระชนม์ในวันที่ 17 เดือน 4 ปีจิงงุที่ 69 ตรงกับวันที่ 3 มิถุนายน ค.ศ. 269 (พ.ศ. 812)
ศาลเจ้าอนุสรณ์และสุสานชินโตที่อุทิศแด่จักรพรรดิโอจิง ในขณะที่นักประวัติศาสตร์โต้แย้งเรื่องการมีตัวตนทางประวัติศาสตร์ของจักรพรรดิโอจิง โดยมีความเห็นเป็นเอกฉันท์ว่าพระองค์ "น่าจะมีตัวตนจริง" แล้วยังมีข้อตกลงว่าระยะเวลาตั้งครรภ์ของโอจิง 3 ปีนั้นเป็นตำนานและมีความหมายเชิงสัญลักษณ์มากกว่าที่จะเป็นจริง วิลเลียม จอร์จ แอสตัน เสนอแนะว่าการตั้งครรภ์สามารถตีความเป็นช่วงเวลาที่น้อยกว่า 9 เดือน ซึ่งมี 3 "ปี" (บางฤดูกาล) เช่น สามฤดูการเก็บเกี่ยว [ 6] [ 7] [ 8] [ 9] [ 7] [ 10] [ 11] เท็นโน ในสมัยของโอจิง จึงมีความเป็นไปได้ว่าพระองค์อาจเป็นหัวหน้าชนเผ่าหรือผู้นำท้องถิ่น และการปกครองที่พระองค์ปกครองครอบคลุมเพียงส่วนเล็ก ๆ ของญี่ปุ่นสมัยใหม่ ชนรุ่นหลังน่าจะให้ตำแหน่งโอจิง-เท็นโน หลังพระองค์สวรรคต[ 12]
↑ รัชสมัยของจิงงูในฐานะจักรพรรดินีในปัจจุบันถือเป็นตำนานมากกว่าข้อเท็จจริง นักประวัติศาสตร์สมัยใหม่จัดให้พระองค์เป็น "จักรพรรดินีนาถ" ผู้ครองราชย์โดยพฤตินัย จนกระทั่ง โฮมูตาวาเกะ (โอจิง ) กลายเป็นจักรพรรดิ
↑ "Genealogy of the Emperors of Japan" (PDF) . Kunaicho.go.jp . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF) เมื่อ March 22, 2011. สืบค้นเมื่อ December 30, 2019 .↑ Kenneth Henshall (2013). Historical Dictionary of Japan to 1945 ISBN 9780810878723 ↑ "応神天皇 (15)" . Imperial Household Agency (Kunaichō). สืบค้นเมื่อ January 6, 2020 .↑ Titsingh, Isaac. (1834). Nihon Ōdai Ichiran ↑ Ponsonby-Fane, Richard (1959). ↑ Aston, William . (1998). Nihongi , Vol. 1, pp. 224–253.↑ 7.0 7.1 Kelly, Charles F. "Kofun Culture" . www.t-net.ne.jp . สืบค้นเมื่อ August 2, 2019 . ↑ Jestice, Phyllis G. (2004). Holy People of the World: A Cross-cultural Encyclopedia, Volumes 1-3 ISBN 9781576073551 ↑ Wakabayashi, Tadashi (1995). ISBN 9780824816674 ↑ Mikiso, Hane (1972). Japan; a Historical Survey ISBN 9780684127071 ↑ Louis Perez (2018). Premodern Japan: A Historical Survey ISBN 9780429974441 ↑ Brinkley, Frank (1915). 21 . Posthumous names for the earthly Mikados were invented in the reign of Emperor Kanmu (782–805), i.e., after the date of the compilation of the Records and the Chronicles.
Aston, William George. (1896). Nihongi: Chronicles of Japan from the Earliest Times to A.D. 697 .OCLC 448337491 Brown, Delmer M. and Ichirō Ishida, eds. (1979). Gukanshō: The Future and the Past .ISBN 978-0-520-03460-0 ; OCLC 251325323 Chamberlain, Basil Hall. (1920). The Kojiki .OCLC 1882339 Ponsonby-Fane, Richard Arthur Brabazon . (1959). The Imperial House of Japan .OCLC 194887 Titsingh, Isaac. (1834). Nihon Ōdai Ichiran Annales des empereurs du Japon .OCLC 5850691 Varley, H. Paul. (1980). Jinnō Shōtōki: A Chronicle of Gods and Sovereigns .ISBN 978-0-231-04940-5 ; OCLC 59145842 Wakabayashi, Tadashi. (1995). Japanese loyalism reconstrued: Yamagata Daini's Ryūshi shinron of 1759 .ISBN 9780824816674 ; OCLC 31078696
