Happy New Year
En hopla, 2020 zit erop. Een jaar om snel te vergeten maar niets is minder waar: een jaar dat elk van ons zich tot het einde van onze dagen zal herinneren 🥴 …
Eén ding hadden we alvast allen gemeen: het was een moeilijk jaar voor elk van ons en iedereen had ups maar vooral ook downs. Klagen en zagen wil ik hier dus geenszins doen want als er één levensles is die ik meekreeg van mijn moeke, van tante Marie-Claire en andere dierbaren die mij ontvielen dan is het wel dat het “altijd erger kan” 💫
En zo is dat: ik heb werk (ben ook totaal anders maar fulltime blijven werken), ben gezond, ben omringd door familie en bovenal ook door de best mogelijke vriendinnen en vrienden en heb een dak boven mijn hoofd. Geen reden tot klagen dus, integendeel! 🍀
Ik probeer steeds positief te blijven en dat ook te delen/over te brengen op anderen. Eerlijkheid gebiedt mij echter toe te geven dat het voorbije jaar meer dan eens challenging was. Ik had een harde wake-up call nodig van een lieve vriendin (ben u daar nog steeds enorm dankbaar voor E 😍): “mensen die ziek zijn – zoals ik ben geweest – die hebben geen keuze, die moeten gewoon ondergaan. Jij hebt wel een keuze en enige dat men van u vraagt is dat je in uw kot blijft”.
Van altijd uit mijn kot naar altijd in mijn kot, geen lachertje voor mij. Niet zozeer dat thuiszitten was/is probleem maar wel – en zij die mij kennen weten dat maar al te goed – feit dat ik mijn energie net haal uit het onder en bij mensen zijn en dat viel dus grotendeels weg. Ben mezelf dus paar keer serieus tegengekomen en heb mij moeten herpakken but hey: find the upside. Met “vrijgekomen” tijd moest/wou ik toch wel iets aanvangen. De palliatieve patiënt Hubert die ik begeleidde overleed 17 maart dus zodra het Rode Kruis paar dagen later een oproep deed voor crisisvrijwilligers heb ik mij hiervoor opgegeven. Ik heb geen partner noch kinderen thuis dus niet meer dan normaal dat ik dan op een andere manier mijn steentje probeer bij te dragen. Dagelijks werken tot 16u en nadien gaan helpen in WZC, in weekend en feestdagen dubbele shifts. Loodzware en pijnlijke toestanden meegemaakt, afscheid moeten nemen van aantal bewoners (en ook privé), gesprekken die soms door merg en been gingen en gaan. Tegelijk ook mooie banden gesmeed met bewoners en grote dankbaarheid van personeel. Niet ik maar deze laatsten en alle mensen in de zorg verdienen een dikke pluim. 🙏
Daarbuiten ook eens wat meer “me-time”, eindelijk eens wat (veel te weinig nog maar bon) opgeruimd, klassieke kost “herontdekt” (bedankt aan mijn bubbel Steven & Anneke, mijn broer, Annie ea die weten dat mijn culinaire kwaliteiten en geduld niet om over naar huis te schrijven zijn), virtuele apero’s en dergelijke en des te bewuster genoten van wat/wanneer het wel kon en mocht mensen te zien en op tripje of vakantie te gaan. Tot slot, klinkt cliché en ik val in herhaling maar belangrijkste voor mij dit jaar en hetgeen ik ook het meest zal onthouden en zelfs koesteren is dat ik ze nooit minder zag dan het voorbije jaar maar mijn dankbaarheid naar familie & vrienden was nooit groter dan nu. Dankzij heb ben ik steenrijk en ik prijs mij o zo gelukkig dat zij er waren en meer dan ooit zijn voor mij. To all those special ones: I own you a very big one! 💖
Sorry ook aan hen: amper/geen wenskaarten of berichten van mij dit jaar. Mijn excuses alvast maar vorig jaar indachtig klinken woorden als “gelukkig nieuwjaar, beste wensen,…” zo “hol” dat ik ze eigenlijk niet meer durf uit te spreken niet wetende wat ons nu nog/weer te wachten staat… Ik haal dat op een andere manier wel in, deal?
For now: nieuwjaar betekent vooruit kijken, positief hopen op het beste en dat wens ik jullie uiteraard allen toe. Een opperbest 2021 met talloze onvergetelijke momenten, waarbij we elkaar ook eindelijk weer en meer mogen zien en bovenal een goede gezondheid voor al wie u dierbaar is. En remember: “3 things you cannot recover in life: the word after it’s said, the moment after it’s missed and the time after it’s gone!” So enjoy: we only live once … 🤩🥂🥳
Greets, Virginie