Executive Coach | GZ-psycholoog (MSc). Voor meer controle over jezelf, je relatie en je gezin. Trainer | Spreker.
We doen onze kinderen ernstig tekort. We halen elke hobbel weg, maken het pad gladder dan goed voor hen is, en noemen dat liefde. En ik herken het absoluut, ook ik zeg veel liever elke keer Ja in plaats van Nee. Maar laten we eerlijk zijn: daarmee beroven we ze van de kans om te groeien, om te falen, en om weer op te staan. En dat is niet zonder gevolgen. Het begint bij iets kleins – een vergeten tas, een gemiste deadline, of een nat pak in de regen. In plaats van ze te laten leren van die momenten, springen we er tussen. We lossen op, sussen en redden waar we kunnen. Maar wat we eigenlijk doen, is hen voorbereiden op een wereld die niet bestaat. Als moeder van drie kinderen, als mens, vrouw en als psycholoog die dagelijks in contact is met ambitieuze mensen en ouders, zie ik het steeds weer: we creëren kinderen die niet tegen een stootje kunnen. Kinderen die afhaken als het moeilijk wordt. En laten we eerlijk zijn, dat komt niet door hen. Het komt door ons. Het is ongemakkelijk om te zeggen, maar veel maakt hen juist zwakker. Wat we vooral doen is ons eigen ongemak verbloemen door toe te geven. Daarnaast zijn wij het niet alleen, ook speeltoestellen zijn ontworpen om elke val te voorkomen. Scholen durven nauwelijks meer eisen te stellen, bang voor klagende ouders. En ondertussen zijn we verbaasd als jongeren worstelen met discipline, veerkracht en doorzettingsvermogen. De harde waarheid? Dit is geen liefde, het is verwaarlozing in weliswaar een zeer glanzend jasje. Tegen de ouders die dit lezen: stop met redden. Verdraag je eigen ongemak. Laat je kinderen voelen wat falen is, wat frustratie is, wat het betekent om door te zetten. Geef ze verantwoordelijkheid en de ruimte om fouten te maken. Ze moeten leren dat nee ook een antwoord is, dat verveling de bron is van creativiteit. Dat emoties erbij horen – zonder dat we ze steeds dempen. Nu gaat het nog over kleine zaken, later niet meer. Als we dat niet doen, riskeren we een generatie die niet alleen moeite heeft met banen en relaties, maar die ook elke fout buiten zichzelf zoekt. Een generatie die afhaakt bij weerstand. En dat is een prijs die we niet willen betalen. Laten we het anders doen. Niet alleen voor hen, maar voor de toekomst. 💬 Wat zie jij als de grootste uitdaging in het opvoeden van veerkrachtige kinderen? Ik hoor graag jouw gedachten. Wil jij meer weten over mijn gedachtengoed? Ik spreek op 31 januari over "De therapeutische tijd" waarin we leven. Check de site van RotterdamRijker of laat "Yes", achter en ik stuur je de link.
Liefdevol begrenzen vind ik by far het meest ingewikkelde (of ver van makkelijk zodat ik ook in mijn woordgebruik zorg dat er beweging in zit voor mijzelf om me daar verder in te ontwikkelen) in het (tot nu toe) opvoedproces. Ze is pas twee;)
Leer het mijzelf te doen in de wereld met de ander. Leer de wereld van de ander én die van mezelf open te breken en samen delen wat we kunnen...
Het lastigste is ze uit hun éigen wereld/waarheid te trekken. (Pubers) Respect voor anderen bijbrengen en ook denken aan en zorgen voor de medemens. Ze hebben slechte voorbeelden (groepsdrang) en doordringen is een proces van geen 100 x maar 1000 x herhalen..
Yes
Helicopter parenting & bubble wrapped kids
Wat ik me steeds afvraag, wat heeft gemaakt dat wij onze kinderen zoveel zijn gaan ont-zorgen? Kan toch niet zijn dat het alleen een reactie is op hoe onze ouders het deden. Dat wij allemaal vinden dat zij te streng waren?
Begrijp ik je verkeerd als ik zeg; omdat de verhuftering en het individualisme in de maatschappij toenemen, moeten we onze kinderen daar zo vroeg mogelijk aan laten wennen? Stel het regent, en ik ga met de auto en ik kan mijn kind dan afzetten op school. Wat leer ik hem dan als ik zeg; ga jij maar op de fiets, hier heb je een regenjas? Zo'n situatie komt hij later nog meer dan genoeg tegen. Ik leer hem liever dat je naar elkaar omkijkt en elkaar helpt als dat kan (niet als het niet kan). Je zult wel gelijk hebben dat later anderen hem zullen verwijten dat hij weinig weerbaar is. Maar in ieder geval zal hij ook af en toe te horen krijgen van anderen hoe fijn het is dat hij naar iemand omkeek en compassie toonde.
Vrij simpel, ik heb een dochter van 11 en een zoon van 13. Ik ben gescheiden dus maakt de situatie niet gemakkelijk. Wat te doen in relatie met je kinderen? Hoe ontwikkelen ze? Waar zit al de emotionele schade? Maar voorlopig heb ik een oplossing ookal weet ik dat ik de koers af en toe moet verleggen omdat de kinderen zichzelf blijven ontwikkelen en letterlijk groeien. Wat ik doe naar mijn kinderen klinkt radicaal maar dat is eigenlijk niet. Er zijn geen regels (dingen als je mag maar 2 uur iPad of andere vergelijkbare zaken, niet interessant), sterker nog, hoe meer regels je met je kinderen afspreekt hoe meer je gedwongen bent ze te handhaven want anders ben je niet constitent en niet eerlijk naar je eigen kinderen. En achteraf als ouder loop je achter de feiten aan, want handhaaf ik consequent alle regels, welke regels had afgesproken ookal weer, zijn de oorspronkelijke regels nog relevant want ze zijn niet 5 maar 15. Het groeit door. Mijn advies is keep it stupid and simpel. Er zijn geen regels. Als ouder is jouw woord wet. En voor de rest gaan de kinderen hun gang, je bent geen dictator, maar jij beslist uiteindelijk wel wanneer ze eten en naar bed gaan of andere zaken. Tot nu toe werkt bij mij, geen enkel punt met mijn kids.
Grenzen geven veiligheid, maar vragen wel om bewaking. Het is ook heel goed om ze af en toe pootje te haken en gecontroleerd laten vallen. Nu is de schade meestal beter te overzien dan later als ze groter zijn en zelfstandig.
Concierge / Facilities employee at ORS Lek en Linge
1 dDe term curlingouder komt van de Deense psycholoog Bent Hougaard. Hij bedacht de term voor ouders die alle gevaren voor hun kind uit de weg willen ruimen, net zoals bij curling met bezems de baan wordt schoongeveegd. Ze zijn overdreven betrokken, overbezorgd, sturend en geven overmatig aandacht aan hun kind.