Zonder een stootje te krijgen, leert niemand tegen een stootje te kunnen en bouwen we niet het vertrouwen op dat we tegen een stootje kunnen. Zonder dat vertrouwen blijven we handelen vanuit angst en aarzeling, terwijl we zijn geboren om te stappen op stoute schoenen.
Executive Coach | GZ-psycholoog (MSc). Voor meer controle over jezelf, je relatie en je gezin. Trainer | Spreker.
We doen onze kinderen ernstig tekort. We halen elke hobbel weg, maken het pad gladder dan goed voor hen is, en noemen dat liefde. En ik herken het absoluut, ook ik zeg veel liever elke keer Ja in plaats van Nee. Maar laten we eerlijk zijn: daarmee beroven we ze van de kans om te groeien, om te falen, en om weer op te staan. En dat is niet zonder gevolgen. Het begint bij iets kleins – een vergeten tas, een gemiste deadline, of een nat pak in de regen. In plaats van ze te laten leren van die momenten, springen we er tussen. We lossen op, sussen en redden waar we kunnen. Maar wat we eigenlijk doen, is hen voorbereiden op een wereld die niet bestaat. Als moeder van drie kinderen, als mens, vrouw en als psycholoog die dagelijks in contact is met ambitieuze mensen en ouders, zie ik het steeds weer: we creëren kinderen die niet tegen een stootje kunnen. Kinderen die afhaken als het moeilijk wordt. En laten we eerlijk zijn, dat komt niet door hen. Het komt door ons. Het is ongemakkelijk om te zeggen, maar veel maakt hen juist zwakker. Wat we vooral doen is ons eigen ongemak verbloemen door toe te geven. Daarnaast zijn wij het niet alleen, ook speeltoestellen zijn ontworpen om elke val te voorkomen. Scholen durven nauwelijks meer eisen te stellen, bang voor klagende ouders. En ondertussen zijn we verbaasd als jongeren worstelen met discipline, veerkracht en doorzettingsvermogen. De harde waarheid? Dit is geen liefde, het is verwaarlozing in weliswaar een zeer glanzend jasje. Tegen de ouders die dit lezen: stop met redden. Verdraag je eigen ongemak. Laat je kinderen voelen wat falen is, wat frustratie is, wat het betekent om door te zetten. Geef ze verantwoordelijkheid en de ruimte om fouten te maken. Ze moeten leren dat nee ook een antwoord is, dat verveling de bron is van creativiteit. Dat emoties erbij horen – zonder dat we ze steeds dempen. Nu gaat het nog over kleine zaken, later niet meer. Als we dat niet doen, riskeren we een generatie die niet alleen moeite heeft met banen en relaties, maar die ook elke fout buiten zichzelf zoekt. Een generatie die afhaakt bij weerstand. En dat is een prijs die we niet willen betalen. Laten we het anders doen. Niet alleen voor hen, maar voor de toekomst. 💬 Wat zie jij als de grootste uitdaging in het opvoeden van veerkrachtige kinderen? Ik hoor graag jouw gedachten. Wil jij meer weten over mijn gedachtengoed? Ik spreek op 31 januari over "De therapeutische tijd" waarin we leven. Check de site van RotterdamRijker of laat "Yes", achter en ik stuur je de link.