Dziennik Urzędowy C 346/2022

9.9.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 346/2

Kursy walutowe euro (1)

8 września 2022 r.

(2022/C 346/02)

1 euro =

	Waluta	Kurs wymiany
USD	Dolar amerykański	1,0009
JPY	Jen	143,65
DKK	Korona duńska	7,4365
GBP	Funt szterling	0,86656
SEK	Korona szwedzka	10,7075
CHF	Frank szwajcarski	0,9739
ISK	Korona islandzka	140,30
NOK	Korona norweska	10,0615
BGN	Lew	1,9558
CZK	Korona czeska	24,543
HUF	Forint węgierski	395,48
PLN	Złoty polski	4,7155
RON	Lej rumuński	4,8756
TRY	Lir turecki	18,2546
AUD	Dolar australijski	1,4824
CAD	Dolar kanadyjski	1,3134
HKD	Dolar Hongkongu	7,8568
NZD	Dolar nowozelandzki	1,6491
SGD	Dolar singapurski	1,4054
KRW	Won	1 381,70
ZAR	Rand	17,3797
CNY	Yuan renminbi	6,9564
HRK	Kuna chorwacka	7,5150
IDR	Rupia indonezyjska	14 891,86
MYR	Ringgit malezyjski	4,5051
PHP	Peso filipińskie	57,031
RUB	Rubel rosyjski
THB	Bat tajlandzki	36,418
BRL	Real	5,2042
MXN	Peso meksykańskie	20,0130
INR	Rupia indyjska	79,7375

(1) Źródło: referencyjny kurs wymiany walut opublikowany przez EBC.

9.9.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 346/7

Publikacja wniosku o rejestrację nazwy zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 w sprawie systemów jakości produktów rolnych i środków spożywczych

(2022/C 346/05)

Niniejsza publikacja uprawnia do zgłoszenia sprzeciwu wobec wniosku zgodnie z art. 51 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 (1) w terminie trzech miesięcy od daty niniejszej publikacji.

JEDNOLITY DOKUMENT

„Châtaigne des Cévennes”

Nr UE: PDO-FR-02639 – 7.10.2020

ChNP (X) ChOG ( )

1. Nazwa lub nazwy

„Châtaigne des Cévennes”

2. Państwo członkowskie lub państwo trzecie

Francja

3. Opis produktu rolnego lub środka spożywczego

3.1. Typ produktu

Klasa 1.6 Owoce, warzywa i zboża, świeże lub przetworzone

3.2. Opis produktu, do którego odnosi się nazwa podana w pkt 1

„Châtaigne des Cévennes” to nazwa określająca owoce świeże, suszone lub przetworzone na mąkę, pochodzące z gatunku Castanea sativa i z ogółu tradycyjnych odmian występujących w sadach kasztanów jadalnych szczepionych, posiadające wspólne cechy charakterystyczne. Owoce w stanie świeżym mają eliptyczny, trójkątny lub okrągły kształt, barwę od jasnokasztanowej do ciemnobrązowej, a na niektórych z nich mogą występować pionowe prążki. Obrany orzech posiada kolor od kremowobiałego do bladożółtego i wyraźne żyłki na powierzchni. Skórka wewnętrzna („tan”) może wnikać w orzech i nawet go rozdzielać. Na podstawie analizy 100 g obranych kasztanów świeżych stwierdza się, że zawartość masy suchej wynosi co najmniej 37 %, a całkowita zawartość węglowodanów co najmniej 34 %. W tej świeżej postaci „Châtaigne des Cévennes” jest segregowany według odmian, kalibrażu (średnica większa lub równa 20 mm) i sortowany. Odnośnie do jakości produktów pod względem zdrowia, sortowanie kasztanów odbywa się w taki sposób, aby ilość owoców niespełniających wymagań nie przekraczała 10 %, w tym maksymalnie 2 % w przypadku produktów z objawami zepsucia. W ustach wyczuwa się mocny słodki smak, a aromaty miodu, gorącego mleka, suszonych owoców, fiołków i słodkich ziemniaków są intensywne i trwałe. Konsystencja jest sprężysta i zawiera niewiele grudek.

W postaci suchej orzech jest mniejszy, ale zachowuje swój pierwotny kształt i barwę oraz wydziela zapachy suszonych owoców, karmelu i gorącego chleba. Następnie, po zmieleniu orzechów i przesianiu uzyskuje się mąkę o delikatnej i rozpływającej się konsystencji. Co najmniej 80 % mąki musi zostać przesiane przez sito 250 μm. Jej wilgotność nie przekracza 10 %. Ma ona kolor złamanej bieli lub kości słoniowej i zawiera sporadycznie występujące cząsteczki o barwie od brązowej do czarnej. Posiada aromat orzechów/orzechów laskowych, który może się mieszać z zapachem grzanek.

3.3. Pasza (wyłącznie w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego) i surowce (wyłącznie w odniesieniu do produktów przetworzonych)

—

3.4. Poszczególne etapy produkcji, które muszą odbywać się na wyznaczonym obszarze geograficznym

Wszystkie etapy produkcji i przetwórstwa „Châtaigne des Cévennes” odbywają się na obszarze geograficznym.

3.5. Szczegółowe zasady dotyczące krojenia, tarcia, pakowania itp. produktu, do którego odnosi się zarejestrowana nazwa

—

3.6. Szczegółowe zasady dotyczące etykietowania produktu, do którego odnosi się zarejestrowana nazwa

—

4. Zwięzłe określenie obszaru geograficznego

Ten obszar obejmuje terytorium następujących 206 gmin, zgodnie z oficjalnym kodem geograficznym z 2019 r.:

Departament Gard:

Alès, Alzon, Anduze, Arphy, Arre, Arrigas, Aulas, Aumessas, Avèze, Bessèges, Bez-et-Esparon, Blandas, Boisset-et-Gaujac, Bonnevaux, Branoux-les-Taillades, Bréau-Mars, Campestre-et-Luc, Cendras, Chambon, Chamborigaud, Colognac, Concoules, Corbès, Cros, Générargues, Génolhac, L'Estréchure, La Cadière-et-Cambo, La Grand-Combe, La Vernarède, Lamelouze, Lasalle, Laval-Pradel, Le Martinet, Le Vigan, Les Mages, Les Plantiers, Les Salles-du-Gardon, Malons-et-Elze, Mandagout, Mialet, Molières-Cavaillac, Molières-sur-Cèze, Monoblet, Montdardier, Peyrolles, Pommiers, Ponteils-et-Bresis, Portes, Robiac-Rochessadoule, Rogues, Roquedur, Rousson, Saint-Ambroix, Saint- André-de-Majencoules, Saint-André-de-Valborgne, Saint-Bonnet-de-Salendrinque, Saint-Bresson, Saint-Félix-de-Pallières, Saint-Florent-sur-Auzonnet, Saint-Hippolyte-du-Fort, Saint-Jean-de-Valériscle, Saint-Jean-du-Gard, Saint-Jean-du-Pin, Saint-Julien-de-La-Nef, Saint-Julien-Les-Rosiers, Saint-Laurent-Le-Minier, Saint-Martial, Saint-Martin-de-Valgalgues, Saint-Paul-La-Coste, Saint-Roman-de-Codières, Saint-Sébastien-d'Aigrefeuille, Sainte-Cécile-d'Andorge, Sainte-Croix-de-Caderle, Saumane, Sénéchas, Soudorgues, Soustelle, Sumène, Thoiras, Vabres, Val-d’Aigoual,Vissec.

Departament Hérault:

Avène, Babeau-Bouldoux, Bédarieux, Berlou, Boisset, Brenas, Cabrerolles, Cambon-et-Salvergues, Camplong, Carlencas-et-Levas, Cassagnoles, Castanet-le-Haut, Caussiniojouls, Ceilhes-et-Rocozels, Colombières-sur-Orb, Combes, Courniou, Dio-et-Valquières, Faugères, Ferrals-Les-Montagnes, Ferrières-Poussarou, Fos, Fozières, Graissessac, Hérépian, Joncels, La Tour-sur-Orb, La Vacquerie-et-Saint-Martin-de-Castries, Lamalou-les-Bains, Lauroux, Lavalette, Le Bosc, Le Bousquet-d'Orb, Le Cros, Le Poujol-sur-Orb, Le Pradal, Le Puech, Le Soulié, Les Aires, Les Plans, Lodève, Lunas, Mérifons, Mons, Octon, Olargues, Olmet-et-Villecun, Pardailhan, Pégairolles-de-l'Escalette, Pézènes-les-Mines, Poujols, Prémian, Rieussec, Riols, Romiguières, Roqueredonde, Rosis, Saint-Etienne-d'Albagnan, Saint- Etienne-de-Gourgas, Saint-Etienne-Estrechoux, Saint-Geniès-de-Varansal, Saint-Gervais-sur-Mare, Saint-Guilhem-le-Désert, Saint-Jean-de-La-Blaquière, Saint-Julien, Saint-Martin-de-l'Arçon, Saint-Maurice-Navacelles, Saint-Michel, Saint-Pierre-de-la-Fage, Saint-Pons-de-Thomières, Saint-Privat, Saint-Vincent-d'Olargues, Sorbs, Soubès, Soumont, Taussac-la-Billière, Usclas-du-Bosc, Vélieux, Verreries-de-Moussans, Vieussan, Villemagne-l'Argentière.

Departament Lozère:

Altier, Barre-des-Cévennes, Bassurels, Bédouès-Cocurès, Cans et Cévennes, Cassagnas, Cubières, Cubiérettes, Florac Trois Rivières, Fraissinet-de-Fourques, Gabriac, Gatuzières, Ispagnac, Le Collet-de-Dèze, Le Pompidou, Les Bondons, Meyrueis, Moissac-Vallée-Française, Molezon, Mont Lozère et Goulet, Pied-de-Borne, Pont de Montvert-Sud Mont Lozère, Pourcharesses, Prévenchères, Rousses, Saint-André-Capcèze, Saint-André-de-Lancize, Saint-Etienne-Vallée-Française, Saint-Germain-de-Calberte, Saint-Hilaire-de-Lavit, Saint-Julien-des-Points, Saint-Martin-de-Boubaux, Saint-Martin-de-Lansuscle, Saint-Michel-de-Dèze, Saint-Privat-de-Vallongue, Sainte-Croix-Vallée-Française, Vebron, Ventalon en Cévennes, Vialas, Villefort.

Departament Aveyron: Arnac-sur-Dourdou

Departament Tarn: Murat-sur-Vèbre

5. Związek z obszarem geograficznym

Związek pomiędzy „Châtaigne des Cévennes” a jego środowiskiem zasadza się na dostosowaniu tradycyjnych i lokalnych odmian kasztana jadalnego do warunków klimatu śródziemnomorskiego oraz nierównomiernej topografii Sewennów, co nadaje produktowi charakterystyczne cechy, utrwalone dzięki umiejętnościom uprawy sadów kasztanowych i produkcji kasztanów przez człowieka.

Specyfika obszaru geograficznego

Obszar geograficzny występowania kasztana jadalnego jest ograniczony jednorodnymi czynnikami naturalnymi, spójnymi z potrzebami Castanea sativa w zakresie rozwoju i jego utrzymania w środowisku. Kasztan jest przystosowany do klimatu typu śródziemnomorskiego, który rozciąga się nad Sewennami. Ten klimat charakteryzuje się gorącymi, suchymi latami i łagodnymi zimami. Zachodnie obrzeże tego obszaru podlega niewielkim wpływom oceanicznym. Średnioroczne opady kształtują się na poziomie od 700 do 1 300 milimetrów, co odpowiada zapotrzebowaniu kasztana jadalnego na wodę, wynoszącemu około 700 milimetrów wody rocznie, z przyrostem począwszy od 15 sierpnia. Obszar występowania sadów kasztanowych w Sewennach rozciąga się na wysokości od 150 do 900 m n.p.m. Charakterystyczną cechą krajobrazu Sewennów są strome zbocza, które występują na prawie całym ich obszarze. Jest to ciąg bardzo stromych dolin, ułożonych równolegle (w kształcie „rybiej ości”), po obu stronach różnych rzek, poczynając od północy ku południu: Altier-Chassezac, Cèze, Tarn, Gardons, Hérault, Orb, Mare, Jaur, Thoré. Skały macierzyste to skały krystaliczne typu łupkowego, gnejsowego, granitowego lub piaskowcowego. Dały one początek glebom o pH nieprzekraczającym 7, o zrównoważonym uziarnieniu, bez działania dławiącego i z niewielką zawartością gliny. Nie zawierają lub zawierają bardzo mało aktywnego wapienia (poniżej 4 %).

Badania nad toponimią działek w departamentach Gard i Lozère, przeprowadzone przez Jeana Galzina w 1986 r. i opublikowane w kronice Parku Narodowego Sewennów, pokazują, że uprawy kasztana jadalnego występowały tam od 1000 roku. Później, średniowieczne teksty zaświadczają o uprawie kasztana jadalnego i jej rozkwicie od epoki średniowiecza.

Uprawa kasztana jadalnego zmienia się zależnie od zdarzeń klimatycznych i demograficznych, dzięki zagospodarowaniu gruntów. Te wydajne obszary rolne zyskują swój układ przestrzenny w wyniku nasadzeń na wylesionych działkach oraz tworzenia kanałów nawadniających („béals”) i rowów odpływowych („trincats”). Aby ograniczać erozję żłobinową i wspierać tworzenie się głębszych gleb, na zboczach buduje się mury z suchego kamienia: następnie na tarasach, zwanych lokalnie „faisses” lub „bancels”, pojawiają się sady kasztanowe.

Te zrealizowane przez człowieka budowle stanowią dziedzictwo architektoniczne Sewennów, które nawet dzisiaj są dobrze przystosowane do współczesnych metod upraw.

Od XVI w. kasztan jadalny odgrywa istotną rolę wśród zasobów żywności. W ten sposób „chlebowiec właściwy” przyczynił się do odporności mieszkańców Sewennów w trudnych okresach kryzysów żywnościowych lub konfliktów, zwłaszcza w przypadku protestantów i kamizardów w okresie wojny religijnej. W połowie XX w. z powodu wyludniania się obszarów wiejskich i pojawiania się szkodników (choroba atramentowa, zgorzel itp.) następuje regres w uprawie kasztana jadalnego. Następnie, dzięki specjalistycznej wiedzy seweńskich hodowców kasztana jadalnego w zakresie fachowych umiejętności i opanowania technik szczepienia, dochodzi do przetrwania, a nawet wprowadzenia odmian najlepiej dostosowanych do uwarunkowań tego obszaru. Opracowano odmiany o walorach smakowych umożliwiających ich spożywanie w postaci świeżej, dające możliwość konserwowania (w szczególności obierania) i dostosowane do praktyk handlowych. Specjalistyczna wiedza polega na doborze w danym sadzie kilku odmian, od najwcześniejszych po najpóźniejsze, dzięki któremu zbiory rozkładają się w czasie. Hodowca kasztana jadalnego zabezpiecza zaopatrzenie upraw i zapewnia ich odporność na anomalie klimatyczne oraz ryzyko sanitarne.

Kasztany zbierane jesienią można spożywać w postaci świeżej. Tradycyjnie część zbiorów przeznaczano do suszenia i spożywania przez pozostałą część roku. Odwadnianie kasztanów odbywa się w budynkach, które w części północno-wschodniej obszaru geograficznego nazywane są „clède”, a w części południowo-zachodniej „sécadou”.

W Sewennach występowały również budowane w gospodarstwach młyny, w których kasztany suszone mielono przy wykorzystaniu prądu rzek do obracania kamienia młyńskiego. Ta praktyka wskazuje na występującą na tym obszarze tradycję produkcji mąki kasztanowej. Wspominają o niej dawne świadectwa, np. relacja mieszkającego niedaleko Valleraugue Thomasa Plattera z 1596 r., który pisze, że kasztany są „przerabiane staraniem mieszkańców Sewennów na mąkę, z której wytwarzają oni bardzo miękki chleb”.

Specyfika produktu

Produkt o nazwie „Châtaigne des Cévennes” występuje w trzech postaciach – świeżej, suchej i mącznej – uwzględniających zarówno tradycyjne zastosowania, jak i zmiany w sposobach konsumpcji. Owoce w stanie świeżym mają barwę od jasnokasztanowej do ciemnobrązowej, a na niektórych z nich mogą występować pionowe prążki. Obrany orzech posiada kolor od kremowobiałego do bladożółtego i wyraźne żyłki na powierzchni. Skórka wewnętrzna może wnikać w orzech i nawet go rozdzielać. W ustach wyczuwa się mocny słodki smak. Aromaty miodu, gorącego mleka, suszonych owoców, fiołków i słodkich ziemniaków są intensywne i trwałe. Konsystencja jest sprężysta.

W Sewennach kasztany są tradycyjnie obierane i suszone. Orzech jest wówczas mniejszy, ale zachowuje swój pierwotny kształt i barwę. Wydziela zapachy suszonych owoców, karmelu i gorącego chleba.

Po zmieleniu suszonych kasztanów uzyskuje się mąkę o delikatnej i topiącej się konsystencji i kolorze złamanej bieli lub kości słoniowej, zawierającą sporadycznie występujące cząsteczki o barwie od brązowej do czarnej, o aromacie orzechów/ orzechów laskowych, który może mieszać się z zapachem grzanek.

Związek przyczynowy

U podstaw bukietu odmian wymienionych w repozytorium odmian tradycyjnych i lokalnych leży różnorodność czynników naturalnych i specjalistycznych umiejętności. Nadaje ona odmianom tradycyjnym wspólne walory smakowe, w szczególności słodki smak i sprężystą konsystencję, które odnajduje się we wszystkich tych odmianach.

Właściwości organoleptyczne „Châtaigne des Cévennes” można również przypisać klimatowi śródziemnomorskiemu. Dzięki gorącym i suchym latom uzyskuje się wysokie stężenie słodkich i aromatycznych składników owoców. Opady deszczu w Sewennach, które nasilają się od połowy sierpnia, sprzyjają rozrostowi okrywy nasiennej i jej owoców, wpływając na ich kalibraż. Równocześnie poprzez swoje fizyczne oddziaływanie takie nawilżenie orzecha nadaje miąższowi sprężystą konsystencję.

Dzięki panującym jesienią różnicom temperatur, owoce osiągają pełną dojrzałość w okresie od września do grudnia, zależnie od odmian i ich położenia (wysokości). Zagospodarowanie obszaru Sewennów i praktyki rolnicze zapewniają zdrowe sady kasztana jadalnego, które dają owoce o dobrym kalibrażu, uznanej wartości odżywczej i charakterystycznej słodyczy.

Zasoby z sadów kasztanowych były także wykorzystywane przy użyciu różnych form konserwowania owoców. Jak w maju 2004 r. w wykładzie pt. „Chlebowiec właściwy Sewennów czyli historia i rola sadu kasztanowego na tradycyjnym obszarze Sewennów”, stwierdził Daniel Travier, jest to wynik „obfitej produkcji, znacznie przewyższającej poziom spożycia na miejscu”.

W oparciu o te możliwości konserwowania powstają charakterystyczne budowle o nazwie „clède”, typowy element krajobrazu i specjalistycznej wiedzy mieszkańców Sewennów, wykorzystywany do suszenia owoców. Występujące w Sewennach suszenie „à la cléda” to tradycyjny proces konserwowania, „najlepszy”, według opracowania autorstwa Antoine’a Augustina Parmentiera pt. „Traité de la Châtaigne” [Traktat o kasztanie jadalnym], który ukazał się w druku w 1780 r. Dzięki opanowaniu zasad budowy tworzących wyizolowaną przestrzeń „clèdes”, jak również osuszaniu powietrza otoczenia przy wykorzystaniu źródła umiarkowanego i regularnego ciepła, doszło do ugruntowania i udoskonalenia lokalnych metod, które sprawiają, że suszony kasztan zachowuje swój słodki smak i swoją początkową sprężystość.

Mielenie suchych kasztanów to także metoda konserwowania owoców, dzięki której uzyskuje się delikatną mąkę o słodkim smaku, odzwierciedlającym bukiet odmian kasztana z Sewennów. Na tym obszarze występowała spora liczba młynów: co najmniej jeden na wioskę i do dziesięciu młynów na gminę, do mielenia w zależności od potrzeb. W 2016 r. większą część obszaru obsługuje pięć młynów, które zależnie od dynamiki działań przetwórców są wykorzystywane do zagospodarowywania kasztana z Sewennów.

Kasztany są również stosowane do wyrobu smakowitych dań, takich jak „Bajanat” – tradycyjnej seweńskiej zupy, w której występują kasztany rozpływające się w ustach i delikatne. Kasztany spożywa się w formie „affachade”, to znaczy po grillowaniu na patelni z dziurkami. Są wówczas aksamitne, słodkie i bez goryczki. Mąki używa się do wyrobu naleśników, ciast czy chlebów.

Tym samym 3 postaci, w których występuje kasztan z Sewennów odpowiadają tradycyjnym i obecnym zastosowaniom i modelom konsumpcji.

Uprawa kasztana jadalnego to wynik interakcji między środowiskiem naturalnym a ogółem czynników ludzkich. Cechy fizyczne obszaru Sewennów dały początek historii sadów kasztanowych, charakterystycznym właściwościom produktów, a także ugruntowały specjalistyczną wiedzę.

Odesłanie do publikacji specyfikacji produktu

https://info.agriculture.gouv.fr/gedei/site/bo-agri/document_administratif-0419fb02-f0ac-49c9-8a5c-3e3350d92e60

(1) Dz.U. L 343 z 14.12.2012, s. 1.

9.9.2022

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 346/12

Publikacja wniosku o zatwierdzenie zmiany w specyfikacji produktu, która nie jest zmianą nieznaczną, zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 w sprawie systemów jakości produktów rolnych i środków spożywczych.

(2022/C 346/06)

Niniejsza publikacja uprawnia do zgłoszenia sprzeciwu wobec wniosku w sprawie zmian zgodnie z art. 51 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 (1) w terminie trzech miesięcy od daty niniejszej publikacji.

WNIOSEK O ZATWIERDZENIE ZMIANY W SPECYFIKACJI PRODUKTU OZNACZONEGO CHRONIONĄ NAZWĄ POCHODZENIA/CHRONIONYM OZNACZENIEM GEOGRAFICZNYM, GDY ZMIANA TA NIE JEST NIEZNACZNA

Wniosek o zatwierdzenie zmiany zgodnie z art. 53 ust. 2 akapit pierwszy rozporządzenia (UE) nr 1151/2012

„Hofer Rindfleischwurst”

Nr UE: PGI-DE-0722-AM01 – 17.6.2020

ChNP ( ) ChOG (X)

1. Grupa składająca wniosek i mająca uzasadniony interes

Fleischer-Innung Hof-Wunsiedel

Wnioskodawca wnioskujący o zmianę i pierwotny wnioskodawca jest tym samym podmiotem. Jest to stowarzyszenie producentów/przetwórców produktów chronionych.

Adres: Hohe Straße 20, 95030 Hof

Państwo: Niemcy

Adres(-y) e-mail: [email protected]

2. Państwo członkowskie lub państwo trzecie

Niemcy

3. Punkt w specyfikacji produktu, którego dotyczą zmiany

☐	Nazwa produktu

☒	Opis produktu

☐	Obszar geograficzny

☒	Dowód pochodzenia

☒	Metoda produkcji

☒

Związek

☐	Etykietowanie

☐

Inne

4. Rodzaj zmian

☒	Zmiana specyfikacji zarejestrowanego produktu oznaczonego ChNP lub ChOG, niekwalifikująca się do uznania za nieznaczną zgodnie z art. 53 ust. 2 akapit trzeci rozporządzenia (UE) nr 1151/2012.

☐	Zmiana specyfikacji zarejestrowanego produktu oznaczonego ChNP lub ChOG, dla których jednolity dokument (lub dokument mu równoważny) nie został opublikowany, niekwalifikująca się do uznania za nieznaczną zgodnie z art. 53 ust. 2 akapit trzeci rozporządzenia (UE) nr 1151/2012.

5. Zmiany

5.1. Opis produktu

1. Zmiana

(1)

W akapicie pierwszym we fragmencie „Nadające się do smarowania mięso na kiełbasę umieszcza się w sztucznym jelicie (celofan). Do produkcji kiełbasy stosuje się jelita o średnicy od 40 do 55 mm” usuwa się słowo „(celofan)”.

Wielu producentów stosuje osłonki sztuczne wykonane z innych materiałów. Nie ma to jednak negatywnego wpływu na jakość „Hofer Rindfleischwurst”.

2. Zmiana

(2)

W akapicie pierwszym usuwa się następujące zdanie: „W zależności od wielkości jelita długość jednego batona kiełbasy »Hofer Rindfleischwurst« wynosi maksymalnie 50 cm, a waga – w zależności od wielkości batona – mieści się w przedziale od 150 do 800 gramów”.

W niektórych przypadkach produkowane są również dłuższe lub lżejsze/cięższe batony kiełbasy. Ponieważ nie ma to wpływu na jakość produktu, nie jest konieczne stosowanie ograniczeń w tym zakresie.

3. Zmiana

(3)

W akapicie szóstym we fragmencie „zawartość wody wynosi od 50 do 55 %, zawartość tłuszczu natomiast od 25 do 30 %” wyrażenie „25 %” zastępuje się wyrażeniem „20 %”.

Zgodnie ze swoimi recepturami wielu producentów zawsze stosowało nieco niższą zawartość tłuszczu w kiełbasie „Hofer Rindfleischwurst”. Minimalna zawartość tłuszczu została dostosowana tak, aby nie utrudniać im tradycyjnej produkcji. Nie ma to wpływu na jakość „Hofer Rindfleischwurst”.

4. Zmiana

(4)

W akapicie szóstym w zdaniu „Zawartość mięsa wieprzowego i słoniny karkowej kształtuje się na poziomie nie wyższym niż 30 %” wyrażenie „30 %” zastępuje się wyrażeniem „40 %”.

Zgodnie ze swoimi recepturami wielu producentów zawsze stosowało wyższą zawartość mięsa wieprzowego i słoniny karkowej w kiełbasie „Hofer Rindfleischwurst”. Ta maksymalna zawartość została dostosowana tak, aby nie utrudniać im tradycyjnej produkcji. Nie ma to wpływu na maksymalną zawartość tłuszczu.

5. Zmiana

(5)

W akapicie ósmym ostatnie zdanie „Do produkcji »Hofer Rindfleischwurst« nie używa się zatem mięsa z młodego bydła” zostaje usunięte.

W procesie produkcji zawsze wykorzystywano mięso młodszych zwierząt rzeźnych, czyli młodego bydła. Ponieważ nie ma to niekorzystnego wpływu na jakość produktu, obowiązujące ograniczenie nie jest konieczne.

6. Zmiana

(6)

W akapicie dziewiątym zdanie pierwsze „Istotnym surowcem stosowanym przy produkcji »Hofer Rindfleischwurst« jest ubogie w tkankę łączną i niezawierające ścięgien mięso wołowe klasy R 1 (2/3 objętości) oraz słonina wieprzowa z części karkowej klasy S Vlll (1/3 objętości)” słowa „2/3 objętości” zastępuje się słowami „co najmniej 60 %”, a słowa „klasy S Vlll” zastępuje się słowami „klasy S Vlll i S 1 (łączny udział maksymalnie 40 %)”.

Dostosowanie i zmiana wartości procentowych wynika ze zmiany wartości procentowej określonej w pkt 4 i służy ujednoliceniu i doprecyzowaniu całej specyfikacji. Zgodnie ze swoimi recepturami wielu producentów zawsze stosowało wyższą zawartość mięsa wieprzowego i słoniny karkowej w kiełbasie „Hofer Rindfleischwurst”. Ta maksymalna zawartość została dostosowana tak, aby nie utrudniać im tradycyjnej produkcji.

7. Zmiana

(7)

W akapicie dziewiątym ostatnie zdanie „Istnieje również możliwość dodania niewielkiej ilości mięsa wieprzowego klasy S 1 oraz słoniny karkowej, ale rozwiązanie to jest rzadko praktykowane” zostaje usunięte.

Z pewnością niektórzy producenci tradycyjnie dodają wieprzowinę. Ponieważ poprzednie zdanie dotyczyło dodania wieprzowiny (zob. zmiana nr 6), powyższe zdanie jest zbędne i może zostać usunięte.

8. Zmiana

(8)

Akapit 10 „Do produkcji kiełbasy używa się przede wszystkim mięsa krów, rzadziej byków. Mięso używane do produkcji kiełbasy pochodzi z udźców wołowych o zawartości tłuszczu wynoszącej ok. 5 %. W przypadku wieprzowiny używa się udźców wieprzowych o zawartości tłuszczu wynoszącej ok. 4 %. Zawartość tłuszczu w użytej słoninie wynosi ok. 70 %” zostaje usunięty.

Ponieważ poszczególne kawałki i płeć użytych tusz nie mają istotnego wpływu na jakość produktu końcowego, nie istnieje konieczność określania szczegółowych wymogów w tym zakresie. To samo dotyczy zawartości tłuszczu w poszczególnych kawałkach.

5.2. Dowód pochodzenia

1. Zmiana

(1)

W akapicie pierwszym w zdaniu drugim „Rzeźnia otrzymuje kopię paszportu dla bydła i za pomocą bazy danych dotyczących bydła zgłasza do Monachium fakt przeprowadzenia uboju” usuwa się słowa „do Monachium”.

Specyfikacja określająca miejsce, w którym znajduje się baza danych dotyczących bydła jest nieistotna i w związku z tym może zostać pominięta.

2. Zmiana

(2)

W akapicie pierwszym zdanie trzecie „Podczas rozbioru, sortowania i dalszego przetwarzania surowców do produkcji »Hofer Rindfleischwurst« tworzenie partii i pisemna dokumentacja zapewniają dowód identyfikowalności” słowa „tworzenie partii i pisemna dokumentacja zapewniają dowód identyfikowalności” zastępuje się słowami „identyfikowalność spełnia wymogi prawne”.

W szczególności mniejsze zakłady rzemieślnicze nie zawsze mogą zagwarantować tak szczegółową dokumentację. Spełnienie wymogów prawnych jest wystarczające.

3. Zmiana

(3)

W akapicie pierwszym ostatnie zdanie „Przedsiębiorstwo przetwórcze może zatem dokładnie określić, jakie surowce z jakiego zwierzęcia, z podaniem miejsca pochodzenia, zostały przetworzone na potrzeby produkcji jego »Hofer Rindfleischwurst«” zostaje usunięte.

W szczególności mniejsze zakłady rzemieślnicze nie zawsze mogą zagwarantować tak szczegółową dokumentację. Spełnienie wymogów prawnych jest wystarczające również w tym zakresie.

4. Zmiana

(4)

W akapicie drugim zdanie drugie „»Hofer Rindfleischwurst« oraz nazwa producenta są nadrukowane na osłonce syntetycznej” słowa „oraz nazwa producenta” zostają usunięte.

Nie wszyscy producenci mają specjalnie drukowane osłonki z nadrukiem swojej nazwy, na przykład ze względu na koszty. Nadruk „Hofer Rindfleischwurst” jest wystarczający, pod warunkiem że nazwa producenta jest podana w innym miejscu (np. na etykiecie).

5.3. Metoda produkcji

1. Zmiana

(1)

W akapicie pierwszym zdanie drugie „Surowiec ten pochodzi od bydła i świń, które urodziły się i były hodowane głównie na określonym obszarze geograficznym, a poza nim głównie w okręgach Górna Frankonia i Górny Palatynat i w Turyngii”, przed wyrażeniem „urodziły się” dodaje się wyrażenie „najlepiej, jeśli” i skreśla się słowo „głównie”. Ponadto słowa „a poza nim głównie” zastępuje się słowem „lub”, a słowa „i w Turyngii” zastępuje się słowami „lub w Länder Turyngia bądź Saksonia”.

Fakt, że wykorzystywane bydło lub świnie mogą obecnie pochodzić również z Saksonii, nie stanowi rozszerzenia, ponieważ poprzednia specyfikacja była sformułowana w sposób otwarty („głównie”).

2. Zmiana

(2)

W akapicie pierwszym zdanie trzecie „Wspomniane bydło i świnie są poddawane ubojowi wyłącznie na określonym obszarze geograficznym” zostaje usunięte.

Ponieważ rzeźnia w Hof zaprzestała uboju bydła, rzeźnia w Helmbrecht jest w stanie dokonywać uboju jedynie bardzo niewielkiej liczby sztuk na określonym obszarze geograficznym. Nie jest ona wystarczająca, aby sprostać ilościom, które mają być przetwarzane. Należy zatem zrezygnować z wcześniejszego ograniczenia, zgodnie z którym ubój musiał odbywać się wyłącznie na danym obszarze geograficznym. Nie ma to wpływu na jakość i świeżość „Hofer Rindfleischwurst”, ponieważ w najbliższej okolicy znajduje się wiele rzeźni (w szczególności w sąsiedniej Saksonii i Turyngii).

3. Zmiana

(3)

W akapicie pierwszym ostatnie zdanie „Również cały proces produkcji odbywa się na określonym obszarze geograficznym” zostaje zastąpione zdaniem „Produkcja »Hofer Rindfleischwurst« odbywa się na danym obszarze geograficznym”. Oznacza to, że cały proces produkcji, w tym sam ubój, musi odbywać się w gospodarstwach znajdujących się na tym obszarze geograficznym. W szczególności przez proces produkcji rozumie się rozbiór mięsa, klasyfikację mięsa i proces wytwarzania. Chude mięso jest rozdrabniane i mieszane ze wszystkimi składnikami (z wyjątkiem soli azotowej do peklowania) w rozdrabniaczu lub maszynce do mielenia mięsa. Następnie dodaje się sól azotową do peklowania i ponownie miesza. Uzyskane w ten sposób kiełbasy nadające się do smarowania są umieszczane w osłonkach sztucznych. Ostatnim etapem produkcji kiełbasy „Hofer Rindfleischwurst” jest proces wędzenia zimnym dymem, który nadaje jej przyjemny aromat wędzenia.

Jest to niezbędna zmiana, ponieważ ze względu na wcześniej usunięte fragmenty nie byłoby już jasne, które konkretne etapy produkcji muszą odbywać się na określonym obszarze geograficznym. To ścisłe rozgraniczenie zostało wprowadzone celowo, aby podkreślić wyłączny charakter tej konkretnej kiełbasy. Powinno to zdecydowanie uniemożliwić oferowanie go do sprzedaży poza tym regionem.

4. Zmiana

(4)

Akapit drugi „Jak już wspomniano, kiełbasę »Hofer Rindfleischwurst« wyróżnia wysoka jakość oraz doskonała świeżość. Wymaga to, aby ubój bydła i świń odbywał się w rzeźniach na określonym obszarze geograficznym, a także aby proces produkcji miał miejsce na tym obszarze” zostaje usunięty.

Zob. zmiana nr (2).

5. Zmiana

(5)

W akapicie piątym w zdaniu „Chude mięso jest rozdrabniane i mieszane ze wszystkimi składnikami (z wyjątkiem soli azotowej do marynowania) w rozdrabniaczu” po słowie „rozdrabniaczu” dodaje się słowa „lub maszynce do mielenia mięsa”.

W wyniku zmian wprowadzonych za pomocą zmiany nr 6 poniżej w zdaniu tym dodano odniesienie do maszynki do mielenia mięsa, aby odzwierciedlić wszystkie możliwe etapy przetwarzania.

6. Zmiana

(6)

Poprzedni akapit szósty „Otrzymaną w ten sposób masę mieli się następnie w maszynce do mielenia mięsa przy użyciu tarczy tnącej o rozmiarze 0,6 mm. Później masę tę ponownie umieszcza się w rozdrabniaczu, miesza się ją z przyprawami i dodaje sól azotową do marynowania w celu uzyskania czerwonej i stabilnej barwy. Aby uzyskać optymalne rozdrobnienie i jednolitą granulację, masa jest drobno siekana w rozdrabniaczu przy wysokich obrotach w temperaturze końcowej 12 stopni Celsjusza (metoda rozdrabniania), przy czym należy stosować ostre narzędzia tnące” zastępuje się zdaniem „Następnie dodaje się sól azotową do marynowania i ponownie miesza”.

Proces produkcji opisany w tym miejscu jest bardzo szczegółowy i niepotrzebnie rygorystyczny, a także nie obejmuje szerokiego zakresu tradycyjnie różniących się od siebie metod produkcji. Oznacza to, że obecnie niektórzy tradycyjni producenci nie są już w stanie dostarczać swoich produktów w dotychczasowy sposób. Ponadto niektóre z opisanych parametrów dotyczących jakości i wyglądu produktu są nieistotne i tym samym niepotrzebnie ograniczają producentów w wykonywaniu ich rzemiosła. Aby niepotrzebnie nie utrudniać produkcji, szczegółowe opisy zostały pominięte.

5.4. Związek

Zmiana

W punkcie 2) „Specyfika produktu” w akapicie drugim zdanie trzecie w oryginalnej wersji w języku niemieckim słowo „Prämienprodukt” zastąpiono słowem „Premiumprodukt”. [Zmiana ta nie dotyczy wersji w języku angielskim].

Zmiana ta ma na celu jedynie sprostowanie błędu pisarskiego. (Zawsze) chodziło o słowo „Premiumprodukt”.

JEDNOLITY DOKUMENT

„Hofer Rindfleischwurst”

Nr UE: PGI-DE-0722-AM01 – 17.6.2020

ChNP ( ) ChOG (X)

1. Nazwa lub nazwy

„Hofer Rindfleischwurst”

2. Państwo członkowskie lub państwo trzecie

Niemcy

3. Opis produktu rolnego lub środka spożywczego

3.1. Typ produktu

Klasa 1.2. Produkty wytworzone na bazie mięsa (podgotowanego, solonego, wędzonego itd.)

3.2. Opis produktu, do którego odnosi się nazwa podana w pkt 1

„Hofer Rindfleischwurst” to nadająca się do smarowania kiełbasa surowa o podłużnym kształcie. Nadające się do smarowania mięso na kiełbasę umieszcza się w sztucznym jelicie. Do produkcji kiełbasy stosuje się jelita o średnicy od 40 do 55 mm. Kiełbasa ta odznacza się ona intensywną, ale przyjemną, krwistą barwą.

Kiełbasa „Hofer Rindfleischwurst” posiada smak typowy dla tego rodzaju gatunku kiełbas, delikatnie pikantny, podkreślony lekką nutą pieprzu. Ponadto wędzenie zimnym dymem bukowym nadaje kiełbasie przyjemny aromat wędzenia.

„Hofer Rindfleischwurst” to drobno rozdrobniona kiełbasa surowa, która nadaje się do smarowania i odznacza się dużą świeżością. Zachowuje ona swój szczególny smak i aromat jedynie przez okres 2 do 3 dni, w związku z czym nie nadaje się do dłuższego przechowywania.

W przypadku pakowania próżniowego kiełbasa „Hofer Rindfleischwurst” zachowuje przydatność do spożycia nieco dłużej, co najmniej przez okres 10 dni. Wymaga to jednak przechowywania zapakowanego próżniowo produktu w chłodnym miejscu.

Pozostałe kryteria, na podstawie których określa się jakość kiełbasy „Hofer Rindfleischwurst”, to wyraźna czerwona barwa, duża łatwość rozsmarowania oraz jednorodna konsystencja.

Z uwagi na fakt, że do produkcji „Hofer Rindfleischwurst” używa się chudego mięsa wołowego, produkt odznacza się wysoką zawartością białka bez tkanki łącznej. W przypadku „Hofer Rindfleisch” zawartość ta nie może być niższa niż 10 %. W wyniku analiz przeprowadzonych w ramach niezależnej kontroli działalności oraz kontroli jakości w sklepach mięsno-wędliniarskich zrzeszonych w bawarskiej izbie rzemieślniczej masarzy (Neutrale Betriebs- und Qualitätsprüfung für Fleischerfachgeschäfte im bayerischen Fleischerhandwerk, NBQP) stwierdzono, że kiełbasa „Hofer Rindfleischwurst” posiada następujący skład: zawartość wody wynosi od 50 do 55 %, zawartość tłuszczu natomiast od 20 do 30 %. Zawartość mięsa wieprzowego i słoniny karkowej kształtuje się na poziomie nie wyższym niż 40 %.

Jako dodatków używa się przede wszystkim soli azotowej do peklowania oraz kwasu askorbinowego – środka nadającego mięsu czerwoną barwę. Zawartość dodatków wynosi odpowiednio 2,5 % w przypadku soli azotowej do peklowania oraz 0,5 % w przypadku kwasu askorbinowego (środek nadający mięsu czerwoną barwę). Do najważniejszych przypraw dodawanych w procesie produkcji należy sól oraz drobno zmielony pieprz. W celu udoskonalenia kiełbasy i nadania jej indywidualnej nuty smakowej stosuje się również niekiedy niewielkie ilości dodatkowych mieszanek przypraw.

3.3. Pasza (wyłącznie w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego) i surowce (wyłącznie w odniesieniu do produktów przetworzonych)

Najważniejszą rolę w produkcji kiełbasy „Hofer Rindfleischwurst” odgrywa rodzaj surowców – mięsa i tłuszczu. Do produkcji używa się w pierwszej kolejności mięsa z dojrzałych, starszych zwierząt rzeźnych. Dzięki temu mięso jest bardziej dojrzałe i ma intensywną barwę. Przetwarza się przy tym mięso wołowe i wieprzowe.

Istotnym surowcem stosowanym przy produkcji „Hofer Rindfleischwurst” jest ubogie w tkankę łączną i niezawierające ścięgien mięso wołowe klasy R I (co najmniej 60 %) oraz słonina wieprzowa z części karkowej klasy S VIII i S 1 (łącznie nie więcej niż 40 %).

„Hofer Rindfleischwurst” wyróżnia wysoka jakość oraz doskonała świeżość. Do jej produkcji używa się wyłącznie mięsa pochodzącego ze świeżego uboju. W związku z tym w procesie produkcyjnym nie stosuje się dojrzałego mięsa, mięsa przechowywanego w ubojni ani też mięsa głęboko mrożonego.

3.4. Poszczególne etapy produkcji, które muszą odbywać się na wyznaczonym obszarze geograficznym

Kiełbasa „Hofer Rindfleischwurst” jest wytwarzana na wyznaczonym obszarze geograficznym. Oznacza to, że cały proces produkcji, w tym sam ubój, musi odbywać się w gospodarstwach znajdujących się na tym obszarze geograficznym. W szczególności przez proces produkcji rozumie się rozbiór mięsa, klasyfikację mięsa i całą resztę procesu wytwarzania.

3.5. Szczegółowe zasady dotyczące krojenia, tarcia, pakowania itp. produktu, do którego odnosi się zarejestrowana nazwa

—

3.6. Szczegółowe zasady dotyczące etykietowania produktu, do którego odnosi się zarejestrowana nazwa

—

4. Zwięzłe określenie obszaru geograficznego

Obszar miasta oraz powiatu Hof.

5. Związek z obszarem geograficznym

(1) Specyfika obszaru geograficznego:

Kiełbasa „Hofer Rindfleischwurst” jest produkowana na określonym obszarze geograficznym od ponad 50 lat.

Mistrz masarski z Hof, Hans Millitzer, jako pierwszy wyprodukował kiełbasę „Rindfleischwurst” z chudego mięsa wołowego w 1950 r. Tradycję tę kontynuował jego były pomocnik Gottfried Rädlein, który w latach 1962–1993 wytwarzał kiełbasę „Hofer Rindfleischwurst” na terenie własnego zakładu w Hof i rozsławił ją daleko poza granicami miasta.

Popyt był tak duży, że Gottfried Rädlein przerabiał do 15 ćwiartek wołowych (pistoletów) tygodniowo, wytwarzając „Hofer Rindfleischwurst” według opracowanej przez siebie specjalnej receptury niekiedy również w niedziele i święta. Jako nadająca się do smarowania kiełbasa surowa „Hofer Rindfleischwurst” była produktem odznaczającym się szczególną świeżością, w związku z czym zachowywała swój niepowtarzalny smak i aromat jedynie przez okres około 2 do 3 dni. „Hofer Rindfleischwurst” to szczególnie chuda i lekkostrawna kiełbasa, której spożycie było nawet swego czasu zalecane przez lekarzy.

W następnych latach również inni masarze w regionie zainteresowali się produkcją „Hofer Rindfleischwurst” i chcieli wytwarzać i sprzedawać taki sam tradycyjny produkt. W styczniu 1993 r. Gottfried Rädlein przekazał swój zakład masarski renomowanej masarni Albert Schiller z miasta Hof. Masarnia ta po dzień dzisiejszy zajmuje się wytwarzaniem kiełbasy „Hofer Rindfleischwurst”, w szczególności według stworzonej przez niego metody produkcji. Z inicjatywy ówczesnego prezesa cechu rzeźnickiego miasta Hof kiełbasa „Hofer Rindfleischwurst” została w 1993 r. wpisana do niemieckiej księgi mięsa i produktów mięsnych pod numerem 2.2120.1.

(2) Specyfika produktu:

Jak już wspomniano, „Hofer Rindfleischwurst” jest produktem odznaczającym się wysoką jakością oraz szczególnym smakiem. Produkt ten jako regionalna specjalność jest szczególnie znany i ceniony na obszarze miasta oraz powiatu Hof. Produkt ten cieszy się ogromną popularnością oraz zainteresowaniem nie tylko wśród miejscowej ludności, ale również wśród gości. O znaczeniu i sławie „Hofer Rindfleischwurst” świadczy fakt wpisania produktu do niemieckiego kodeksu żywnościowego.

Kiełbasa „Hofer Rindfleischwurst” była wielokrotnie nagradzana w różnego rodzaju konkursach. Zakłady masarskie z obszaru geograficznego zgłaszają kiełbasę „Hofer Rindfleischwurst” do oceny jakości organizowanej corocznie przez Bawarskie Stowarzyszenie Rzeźników. W ubiegłych latach produkt był wielokrotnie wyróżniany złotymi oraz srebrnymi medalami. Podobne wyniki osiągnął w ocenach jakości organizowanych na szczeblu federalnym przez Niemieckie Towarzystwo ds. Żywności (DLG). Podczas odbywającej się w kwietniu 2009 r. wystawy produktów pochodzących z regionu Górnej Frankonii w mieście Hof zorganizowano otwartą dla publiczności ocenę jakości kiełbas. Miejscowe media obszernie informowały wówczas o kiełbasie „Hofer Rindfleischwurst” jako o znakomitym produkcie regionalnym.

(3) Związek przyczynowy:

„Hofer Rindfleischwurst” jest produktem typowym dla regionu Hof. Produkt pochodzi z tego regionu i posiada ponad 50-letnią tradycję produkcji przez miejscowych producentów stosujących specjalną recepturę i technologię. Renoma oraz reputacja produktu mają zatem związek z faktem, że pochodzi on z określonego obszaru geograficznego.

Odniesienie do publikacji specyfikacji produktu

https://register.dpma.de/DPMAregister/geo/detail.pdfdownload/41939

(1) Dz.U. L 343 z 14.12.2012, s. 1.

		ISSN 1977-1002
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 346

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Rocznik 65 9 września 2022

Spis treści		Strona
	II Komunikaty
	KOMUNIKATY INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Komisja Europejska
2022/C 346/01	Wycofanie aktów prawnych Komisji	1

	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Komisja Europejska
2022/C 346/02	Kursy walutowe euro — 8 września 2022 r.	2

	V Ogłoszenia
	POSTĘPOWANIA ZWIĄZANE Z REALIZACJĄ POLITYKI KONKURENCJI
	Komisja Europejska
2022/C 346/03	Zgłoszenie zamiaru koncentracji (Sprawa M.10658 – NORSK HYDRO / ALUMETAL) ( 1 )	3
2022/C 346/04	Zgłoszenie zamiaru koncentracji (Sprawa M.10702 – KPS CAPITAL PARTNERS / REAL ALLOY EUROPE) ( 1 )	5
	INNE AKTY
	Komisja Europejska
2022/C 346/05	Publikacja wniosku o rejestrację nazwy zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 w sprawie systemów jakości produktów rolnych i środków spożywczych	7
2022/C 346/06	Publikacja wniosku o zatwierdzenie zmiany w specyfikacji produktu, która nie jest zmianą nieznaczną, zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 w sprawie systemów jakości produktów rolnych i środków spożywczych.	12


	(1) Tekst mający znaczenie dla EOG.