ابوریحان بیرونی در مالالهند از این زبان یاد میکند و واژگانی را از آن برمیشمرد. در این زمان هنوز سندیان به اسلام نگرویده بودند. از سدهٔ نوزدهم برای نگارش این زبان از الفبای عربی بهره میبرند، این الفبا ۵۲ حرف دارد:
جھ
ڄ
ج
پ
ث
ٺ
ٽ
ٿ
ت
ڀ
ٻ
ب
ا
ɟʱ
ʄ
ɟ
p
s
ʈʰ
ʈ
tʰ
t
bʱ
ɓ
b
ɑ:ʔ∅
ڙ
ر
ذ
ڍ
ڊ
ڏ
ڌ
د
خ
ح
ڇ
چ
ڃ
ɽ
r
z
ɖʱ
ɖ
ɗ
dʱ
d
x
h
cʰ
c
ɲ
ڪ
ق
ڦ
ف
غ
ع
ظ
ط
ض
ص
ش
س
ز
k
q
pʰ
f
ɣ
ɑ:o:e:ʔʕ∅
z
t
z
s
ʃ
s
z
ي
ء
ھ
و
ڻ
ن
م
ل
ڱ
گھ
ڳ
گ
ک
ji:
h
ʋʊo:ɔ:u:
ɳ
n
m
l
ŋ
ɡʱ
ɠ
ɡ
kʰ
همچنین در هندوستان برای نگارش این زبان از خط دیواناگری نیز بهره میبرند. سندی وام واژگان بسیاری را از زبانهای فارسی و عربی در خود دارد. زبان انگلیسی هم واژگانی را بدین زبان وام داده است. در پاکستان زبان اردو به طور شدیدی بر سندی اثر گذاشته است.